Ιδρυτές

Κόρη του Άγγελου Χαλ(ι)κιόπουλου και μητέρα των Μάρκου, Άγγελου και Γεωργίου Καλκάνη από τον πρώτο της γάμο με τον Φίλιππο Καλκάνη.

Το 1831, χήρα με 6 παιδιά (3 αγόρια και 3 κορίτσια) παντρεύτηκε τον ιππότη Πέτρο Δ. Πετριτσόπουλο, Πρόεδρο της Γερουσίας της Ιονίου Πολιτείας. Γυναίκα φιλόμουση και προοδευτική, ήταν η πρώτη Λευκαδίτισσα, σύμφωνα με τον εγγονό της, Θεοδόση Καλκάνη -δικηγόρο-, που έκανε βόλτες στην Πλατεία και καθόταν στα κέντρα της. Πέθανε το 1865.

Η Λαίδη έκανε πολλές προσπάθειες να εγγραφούν στη ΦΕΛ όσον το δυνατόν περισσότερα άτομα, μιλώντας διαρκώς, όπου κι αν βρισκόταν, για την ίδρυση και την πορεία της.

Εισοδηματίας, γιος του Γεωργίου Στεφανίτση, με καταγωγή ή από την Πρέβεζα ή από την Κεφαλονιά και της Πορφύρως Σπύρου Αρνόπουλου. Γεννήθηκε το 1810 και πέθανε το 1869. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Δημητρίου Αθανασίου Μόστρα και απέκτησαν πέντε παιδιά. Ήταν ο πατέρας της Χαρίκλειας Στεφανίτση, συζύγου του Ιωάννη Σ. Σικελιανού και μητέρας του ποιητή Άγγελου Σικελιανού. Ήταν επίσης πρώτος εξάδερφος του ήρωα γιατρού Πέτρου Δημητρίου Στεφανίτση.

Διετέλεσε πρόεδρος της ΦΕΛ κατά την ίδρυσή της.

Γεννήθηκε το 1815. Αξιόλογη προσωπικότητα της εποχής του, μαιευτήρας.

Το 1866, μαζί με τους συνάδελφούς του Μάρκο Καλκάνη, Αντώνιο Σέρβο και Ζαφείριο Σέρβο, συντάσσει επιστολή προς το Δήμο Λευκάδας με την οποία δηλώνει την επιθυμία του να προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του προς το Δημοτικό Νοσοκομείο Λευκάδας.

Νυμφεύθηκε σύζυγο από την οικογένεια Ψωμά, όπως μας πληροφορεί ο Πάνος Κουνιάκης στην ενδιαφέρουσα εργασία του “Η σύγχρονος Λευκάς”, όπου στην ενότητα «Ακμάσαντες επιστήμονες» τον χαρακτηρίζει ως μαιευτήρα «δεξιότατον» και υπογραμμίζει ιδιαίτερα ότι «εξελίχθηκε εις κορυφαίον επιστήμονα» και ότι «πολλαπλώς έδρασε εν τη νήσω».

Ο Κωνσταντίνος Αλβανίτης εκτός από την επιστήμη του ασχολήθηκε με τα κοινά. Το 1850, όταν ήταν δήμαρχος, υπήρξε από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης της Φιλαρμονικής Εταιρίας Λευκάδος.

Έγραψε πολλά ιατρικά άρθρα σε περιοδικά της εποχής του. Πέθανε το 1909.

Λέγεται ότι ήταν γιατρός του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, με τον οποίο τον συνέδεε μεγάλη φιλία και ήταν πατέρας του επίσης γιατρού Αριστομένη Αλβανίτη.

Ήταν γιος της Ντορίνας (Χρυσούλας) Καλκάνη – Πετριτσοπούλου και του Φίλιππου Καλκάνη και αδερφός των βουλευτών Μάρκου και Άγγελου Καλκάνη. Εισοδηματίας και δήμαρχος Λευκάδας (ανέλαβε 1871 -1874 και 1883-1887). Πέθανε το 1902.

Υπήρξε και πρόεδρος της ΦΕΛ από το 1853 μέχρι το 1858 και από το 1892 μέχρι το 1895.

Τον Ιούλιο του 1883, ο πρώην Αρχιμουσικός (1850-1856) της Φιλαρμονικής, Κόμης Αντώνιος Καπνίσης, 29 χρόνια μετά την αναχώρησή του από τη Λευκάδα, έστειλε από τη Ζάκυνθο που ζούσε μια ιδιόγραφη σύνθεσή του σε ρυθμό Πολωνέζας, στον Γεώργιο Καλκάνη με την αφιέρωση: “Ύμνος πρωτότυπος δια Κλειδοκύμβαλον “Ο Θρίαμβος”. Συνετάχθη παρά του Μουσικοδιδασκάλου Αντωνίου Καπνίση και παρά του ιδίου αφιερούται εις τον Σεβαστόν Κύριον Δήμαρχον Λευκάδος, πόλεως Γεώργ. Καλκάνην, ως συγχαρητήριον της αισίου εκλογής εν Λευκάδι τη 3 Ιουλίου 1883, εγένετο εν Ζακύνθω, χάριν απείρου σεβασμού τη 3 Ιουλίου 1883“

Ο Γιώργος Καλκάνης αποτελεί επίλεκτο μέλος της εμποροπλοιοκτητικής ομάδας που αναπτύχθηκε στη Λευκάδα ιδιαίτερα την περίοδο 1848-1868. Είναι ιδιοκτήτης, μαζί με τον αδερφό του Μάρκο, ιστιοφόρων σκαφών που καταπιάνονται ιδιαίτερα με το εμπόριο των σιτηρών. Επειδή η ομάδα αυτή δεν μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις στη ναυτιλία και το εμπόριο, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 θα επενδύσει στη γη και σ’ άλλες ακίνητες αξίες.

Το 1867 ο Γεώργιος Καλκάνης θα συμμετάσχει μαζί με άλλους εμπόρους και εξέχοντα μέλη της λευκαδίτικης κοινωνίας στην πρώτη συνεταιριστική προσπάθεια στη Λευκάδα που είχε ως σκοπό την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των αλυκών του νησιού.

Ήταν πατέρας της Ακριβής Τσαρλαμπά και παππούς του πολιτευτή και δικηγόρου Μάρκου Τσαρλαμπά.

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1824, γιος του επιχειρηματία και γερουσιαστή Ιωάννη Βαλαωρίτη και της Αναστασίας το γένος Τυπάλδου Φορέστη. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Λύκειο της Λευκάδας (1830-1837), κατόπιν φοίτησε στην Ιόνιο Ακαδημία στην Κέρκυρα (1838-1841) και ταξίδεψε στην Ιταλία και την ελεύθερη Ελλάδα (1841-1842). Ακολούθησαν σπουδές στη Γενεύη (όπου πήρε πτυχίο προλύτη Γραμμάτων και επιστημών από το εκεί κολλέγιο), στο Παρίσι (νομικά) και τέλος στην Πίζα, όπου ανακηρύχτηκε διδάκτωρ νομικής στο εκεί πανεπιστήμιο. Μεσολάβησε (1846) προσβολή του από τυφώδη πυρετό και επιστροφή στη γενέτειρά του.

Ακολούθησαν ταξίδια του στην Ιταλία και την Αυστρία, όπου με κίνδυνο της ζωής του πήρε μέρος σε ενέργειες υπέρ της ελληνικής απελευθέρωσης. Παράλληλα μελέτησε γερμανική φιλοσοφία και το 1847 είχε ήδη τυπώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Στιχουργήματα στην Κέρκυρα.

Ακολούθησε μια περίοδος περιπλάνησής του στην Ιταλία, κυρίως στη Βενετία. Εκεί πήρε μέρος σε φοιτητικές κινητοποιήσεις και γνώρισε την κόρη του Αιμιλίου Τυπάλδου, Ελοϊσία, την οποία παντρεύτηκε το 1852. Από το γάμο του απέκτησε τρεις κόρες (τη Μαρία, που πέθανε το 1855 σε βρεφική ηλικία, μια δεύτερη, επίσης Μαρία, που πέθανε το 1866 και τη Ναθαλία, που πέθανε το 1875 στη Βενετία) και δύο γιους, το Νάνο και τον Αιμίλιο. Μετά το γάμο του ταξίδεψε στην Ευρώπη για ένα χρόνο και όταν επέστρεψε στη Λευκάδα ενίσχυσε το επαναστατικό κίνημα της Ηπείρου με άντρες και χρήματα, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του τότε Άγγλου αρμοστή και να αναγκαστεί να φύγει για την Ιταλία ξανά. Το 1856 πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του.

Το 1857 δημοσίευσε τη δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο Μνημόσυνα, που τιμήθηκε από τον Όθωνα με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Την ίδια χρονιά απέκτησε το δεύτερο γιο του, τον Αιμίλιο, και εξελέγη βουλευτής Λευκάδας στην Ιόνιο Βουλή, θέση την οποία κράτησε από το 1857 ως το 1864.

Το 1864 επισκέφτηκε την Αθήνα μαζί με τον πρόεδρο της Ιονίου Βουλής και άλλους επιφανείς πολιτικούς και συνέταξε το σχέδιο για το ψήφισμα της Ένωσης. Η εμφάνισή του στην Εθνοσυνέλευση στέφτηκε από μεγάλη επιτυχία. Εκλέχτηκε δυο φορές βουλευτής στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου (1865 και 1868), αρνήθηκε όμως να αναλάβει υπουργικά καθήκοντα.

Μετά τις εκλογές του 1868, απογοητευμένος από την πολιτική, αποσύρθηκε και απομονώθηκε στη Μαδουρή, ένα μικρό νησί κοντά στη Λευκάδα. Εκεί συνέθεσε το ποίημα Διάκος και τον Αστραπόγιαννο, έργα που τύπωσε μαζί το 1867. Κατόπιν πρόσκλησης του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1871 έγραψε και απήγγειλε με μεγάλη επιτυχία ένα ποίημα για τον Πατριάρχη στην αποκάλυψη του ανδριάντα του.

Πέθανε το 1879. Λίγο πριν το θάνατό του έγραψε τα τρία πρώτα άσματα του Φωτεινού, έργου που έμεινε ημιτελές λόγω του θανάτου του. Ο Φωτεινός εντάχθηκε στο δεύτερο συγκεντρωτικό τόμο των έργων του που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του, το 1891.

Στο έργο του Βαλαωρίτη συναντιέται η γλωσσική τεχνοτροπία της Επτανησιακής Σχολής με εκείνη της Αθηναϊκής. Τα ποιητικά του έργα είναι γραμμένα σε απλή γλώσσα ενώ τα πεζά του στην καθαρεύουσα. Ο επικός χαρακτήρας των έργων του, καθώς επίσης οι αγώνες του για την Πατρίδα, του χάρισαν τον τιμητικό τίτλο του εθνικού ποιητή, ενόσω ακόμη ήταν εν ζωή. Η κριτική διχάστηκε στην περίπτωση του Βαλαωρίτη και ποικίλλει από την πλήρη αποδοχή (Παλαμάς, Ροΐδης, Σικελιανός) ως την πλήρη άρνηση (Πολυλάς, Πανάς, Βερναρδάκης).

Πιθανόν το πλήρες όνομά του ήταν Ευστάθιος Αθανάσιος Πή(λ)λικας του Ιωάννη.
Ήταν δημαστυνόμος και πέθανε το 1886.

Αναφέρεται ως διαχειριστής της κοινής περιουσίας του Δήμου Λευκάδας και Αστυνόμος.
Πέθανε σε ηλικία 82 ετών το 1903.

Αναφέρεται ως εισοδηματίας και πρωτοδίκης. Ήταν γιος του Συγκλητικού Μάρκου Σούρμπη και εγγονός του ευγενούς οφφικιάλιου Μουνιτσιπάλου Εμμανουέλ.

Ήταν ο ιδιοκτήτης του τριώροφου κτηρίου που στέγασε τη ΦΕΛ για αρκετά χρόνια και βρισκόταν στο κέντρο της νοτιοανατολικής πλευράς της Κεντρικής Πλατείας, απέναντι από τον Ι.Ν. του Αγίου Σπυρίδωνα.

Στο ιστορικό της ΦΕΛ του Αντωνάκη Φίλιππα, αναφέρεται ότι ο Σουρμπής το 1866 βρισκόταν σε μεγάλη ανέχεια και ότι η ΦΕΛ δεν ήταν σε θέση να του πληρώνει ενοίκιο για το κτήριο που την στέγαζε λόγω μεγάλων οικονομικών προβλημάτων.